ستاره اقبال حقیقی در تیم تهرانی پرسپولیس درخشیدن گرفت؛ جایی که او توانست در 16 سالگی خود را برای تیم اول باشگاه برساند. او اکنون برای روبین کازان روسیه بازی می کند

سایت گل- برای علی رضا حقیقی، روز 29 نووامبر 1997 (8 آذر 1376) یک روز سرنوشت ساز بود. ساعت 12:45، علیرضای 10 ساله، مانند همه ایرانی ها، پای تلویزیون، مضطرب و نگران، در انتظار آغاز دیدار برگشت تیم ملی ایران مقابل استرالیا در مرحله پلی آف مقدماتی جام جهانی 1998 فرانسه بود.

بعد از سوت پایان، حقیقی و هموطنانش به خیابان رفتند تا صعود تیم ملی کشورشان را به جام جهانی جشن بگیرند. آنها بعد از 20 سال، برای اولین بار در معتبرترین رقابت های فوتبال دنیا حضور پیدا می کردند. این پیروزی، یک نقطه عطف در زندگی این دروازه بان جوان و بااستعداد بود؛ دروازه بانی که خیلی زود به یکی از ستاره های فوتبال ایران تبدیل شد.

ستاره اقبال حقیقی در تیم تهرانی پرسپولیس درخشیدن گرفت؛ جایی که او توانست در 16 سالگی خود را برای تیم اول باشگاه برساند. او اکنون برای روبین کازان روسیه بازی می کند؛ باشگاهی که در سال 2012 به آن پیوست.

او در مصاحبه ای اختصاصی با سایت فیفا، در مورد دوران حرفه ای اش گفت:" من خوش شانس بودم که دوران حرفه ای ام را در یکی از بزرگترین و محبوب ترین باشگاه های ایران آغاز کردم. پیوستن به روبین کازان یک قدم بزرگ در دوران حرفه ای من بود.

فرصت طلبی حقیقی جوان

یک دهه بعد از اینکه حقیقی شاهد صعود تیم ملی ایران به جام جهانی 1998 بود؛ اتفاقی که کمتر کسی تصور آن را می کرد، توانست در یک نبرد رودررو با علی دایی، ستاره تیم ملی ایران، پنالتی او را مهار کند و نام خود را بر سر زبان بیندازد. این اتفاق در 17 اکتبر 2006 و در اولین بازی رسمی اش برای پرسپولیس رقم خورد.

بعد از اخراج فرشید کریمی، دروازه بان اول پرسپولیس، حقیقی به زمین رفت و توانست آن پنالتی را مهار کند؛ خاطره ای که هرگز آن را فراموش نمی کند:" من در آن زمان تنها 16 سال داشتم و از اینکه برای تیم اول پرسپولیس بازی می کردم، خیلی خوشحال بودم. مهار پنالتی اسطوره ای مانند دایی واقعا انگیزه من را به اوج رساند."

حقیق جوان در فصل 09-2008 با مصدومیت میثاق معمار زاده و مهدی واعظی، یک موقعیت دیگر به دست آورد تا خود را به عنوان دروازه بان اول پرسپولیس تثبیت کند. دو سال بعد او بازوبند کاپیتان پرسپولیس را به بازو بست تا عنوان جوان ترین کاپیتان تاریخ پرسپولیس را از آن خود کند.

                     

او درباره آن دوران می گوید:" در نهایت اتفاقات جزئی است که تفاوت ها را مشخص می کند. در تیم ملی آلمان، مانوئل نویر به دلیل مصدومیت رنه آدلر، شماره یک تیم ملی آلمان در جام جهانی 2010 شد. او هنوز هم شماره یک تیم ملی آلمان است. در مورد من هم اگر خدا بخواهد، این اتفاق رخ خواهد داد.

من از اینکه جوان ترین کاپیتان پرسپولیس شدم، احساس غرور می کنم؛ از اینکه به بازیکنان بزرگی که در تیم بودند، ترجیح داده شدم. این اتفاق یک انگیزه بزرگی برای ادامه دوران حرفه ای من است."

یک گام بلند

حقیقی که در 14 ژانویه 2012 به روبین کازان پیوست، اولین دروازه بان ایرانی است که به یک باشگاه اروپایی پیوست ( سایت گل: البته در واقع اولین دروازه بان ایرانی که در اروپا بازی کرده، نیما نکیساست که در اواخر دهه 1990 برای باشگاه یونانی کاوالا بازی کرد). هرچند او هنوز در هیچ دیدار رسمی ای برای این باشگاه به میدان نرفته اما مطمئن است که به زودی فرصت به او هم خواهد رسید:" می خواستم برای یک باشگاه بزرگ اروپایی بازی کنم و خیلی خوشحال بودم زیرا با توجه به سنم، چنین باشگاهی را پیدا کردم. من دوران خوبی در این باشگاه داشتم و از تمرینات لذت بردم؛ تمریناتی که بسیار فشرده تر از تیم های آسیایی است. تنها به زمان و فرصت نیاز داشتم. مطمئنم که وقتی زمان آن فرا برسد، جایگاهم را در تیم به دست می آورم.

روسیه بیشترین دروازه بان مستعد دنیا را در اختیار دارد. امیدوارم که بتوانم نشان بدهم که دروازه بان مسئولیت پذیری هستم و نماینده خوبی برای کشورم باشم. عملکرد من می تواند راه را برای سایر دروازه بان های ایرانی برای انتقال به اروپا بازی کند."

او همچنین در مورد تاثیر احمدرضا عابدزاده، دروازه بان تیم ملی ایران در جام جهانی 1998 در پیشرفتش صحبت کرد. عابدزاده مربی حقیقی در اولین روزهای حضور او در پرسپولیس بود و این دروازه بان جوان، مربی سابقش معروف به "عقاب آسیا" را یکی از دلایل پیشرفتش در دروازه بانی می داند:" علاوه بر گرفتن پنالتی علی دایی، از اینکه با احمدرضا عابدزاده کار کردم، احساس غرور می کنم. او مرد بزرگی است. من چیز های زیادی از او یاد گرفتم و از آنها در تمریناتم در روسیه استفاده می کنم. او من را به جلو هدایت کرد. او نه تنها یک مربی، که پدر ورزشی من است."

حقیقی جاه طلبی های بزرگی در سر دارد:" می خواهم در جام جهانی بازی کنم. این رویای هر فوتبالیستی است. هرگز نمی دانید که در آینده چه در پیش دارید اما امیدوارم بتوانم راه عابدزاده را طی کنم و به دستاوردهای او برسم."

برای بهترین دروازه بان ایران ارزوی موفقیت دارم....